Kuchnia

Kuchnia Kwatery Głównej była taka jak reszta budynku: niewielka, czysta, schludna, przytulna i utrzymana w jasnej kolorystyce. W kącie przy oknie, naprzeciw drzwi, stał prosty, sosnowy, otoczony krzesłami stół. Obok znajdowały się równie proste i zwykłe meble kuchenne, a na pokrytych białą emulsją ścianach wisiały skromne obrazy i dwie doniczki z paprotkami.

Przysłuchiwał się im. Patrzył raz na Viv, raz na Thomasa, jednak początkowo bardziej skupił się na blondynce. Nie zachowywała się naturalnie, a może własnie teraz zachowywała się jak 'prawdziwa Cross'? Nie, to nie mogło być możliwe, kobieta ewidentnie się stresowała. Owszem, i wcześniej była nieco drażliwa, ale który 'porwany' śmierciożerca cieszyłby się na wizytę w Zakonie? Jednak teraz, po wielkim wejściu Carlosa, coś się zmieniło.. Raz zachowywała się, jakby wszystko ją bawiło, a w następnym momencie nawet jej ton głosu wskazywał na to, że jest przerażona.
Jednak najbardziej skołowaną osobą w pomieszczeniu był ewidentnie Lupin. Jak się okazało, czarodzieje znali się i to chyba całkiem dobrze, skoro byli 'przyjaciółmi', jednak sam Lunatyk nie do końca w to wierzył. Szczególnie po tym, jak Cross, prawie wyśmiała Thomasa.
Dobrze Cię widzieć całego i zdrowego
I właśnie w tym momencie Remus rzucił zaklęcie. Przynajmniej drętwota trafiła w mężczyznę, ale późniejsze krzyki blondynki nie wskazywały na to, że ten całkiem mocny czar był potrzebny. Ech, teraz to się chłopak naprawdę pogubił. Jednak widząc leżącego Carlosa, coś mu podpowiadało, że to nie był aż tak głupi ruch. Najwyżej potem ten go wyklnie. Przecie go nie zabije..
Nie wiesz z kim zadarłeś Remusie
To tym bardziej utwierdziło wilkołaka o słuszności rzucenia zaklęcia. Jednak zupełnie zaskoczony nie do końca wiedział co robić. Jednak jako prymus i mistrz zaklęcia, przypomniał sobie, że drętwota może działać tylko przez parę minut, jeśli czarodziej jest potężny. A ze słów Viv dokładnie to wynikało. Podbiegł do oszołomionego mężczyzny, zabrał mu różdżkę z ręki i schował za pasek w swoich spodniach, po czym skierował w niego swoją i wymówił słowa - Incarcerous- miał nadzieję, ze zaklęcie się sprawdzi. Thomas był nieuzbrojony i omdlony.
Rozwiążesz mnie? Nigdzie nie ucieknę do cholery.
Podszedł do Viv- Masz mi powiedzieć, o co w tym wszystkim do cholery chodzi- warknął, popatrzył jej prosto w oczy i.. zaczął ją rozwiązywać.

zaklęcie Remuska

The member 'Vivienne Cross' has done the following action : Dices roll

'zaklęcia podstawowe' :

Nie wiedziała co ma teraz zrobić, bo nic co jej przychodziło do głowy nie wydawało się być rozsądne. Teraz kiedy spotkała się z Thomasem twarzą w twarz wiedziała, że on jej nie zostawi w spokoju ani tym bardziej, że odpuści sobie, jak przypuszczała zemstę na Magnusie, na niej z pewnością też, kiedy się dowie, że chciała jego śmierci. Może jej nie zabije, jednak z pewnością będzie bolało. Już odwykła od tego bólu, który zadawał jej w złości. Już odwykła od tego, że trzeba zaciskać zęby i udawać, że nic się nie stało, że nawet wtedy kiedy chciała krzyczeć z bólu i bezsilności i tego, że nie może nic zmienić pozostawało jej jedynie godzić się na taki a nie inny los, który zgotował jej Thomas. I nie mogła uciec. Nie było dokąd.
A teraz, kiedy była przekonana, że to zostało już daleko za nią, że był to koszmar, który przeminął i który nie wróci, on się pojawił. Jak gdyby nigdy nic. Jakby miał to wszystko zaplanowane.
Na początku chciała o wszystkim Remusowi powiedzieć, o tym całym bagnie z Thomasem, od samego początku wszystko, by chociaż mógł zrozumieć dlaczego taką a nie inną drogę obrała i dlaczego jest taka jaka jest. Miała nadzieję, że dzięki temu jednak nadal jej przyjaciel spojrzy na nią łaskawszym okiem i chociaż spróbuje zaakceptować to kim się stała i dlaczego się stała, że to wcale nie jest tak, że Vivienne była zła, tak po prostu zła.
Lecz teraz jak się okazuje nie będzie jej dane wyjaśnić tego wszystkiego Remusowi. Bo jakże by mogła mu to wyjaśnić kiedy obok, chociaż zdrętwotowany leży nadal Thomas.
Kiedy kolejne zaklęcie wycelowane w Thomasa chybiło zagryzła wargi prosząc jedynie w myślach o to by jeszcze chwilę pozostał nieprzytomny. Może chociaż zdoła wygonić stąd Remusa. Cholera... Nie chciała go narażać.
Kiedy ją rozwiązał rozmasowała nadgarstki i spojrzała na niego powstrzymując już napływające łzy do oczu.
- Remusie, przepraszam ale teraz - spojrzała na Thomasa i zaraz wróciła wzrokiem do Remusa Oo - Wszystko Ci wyjaśnię obiecuję, ale nie tu, nie teraz, nie przy nim i jeżeli chcesz móc usłyszeć to co miałam Ci od początku do powiedzenia lepiej wyjdź, proszę Cię wyjdź, uwierz mi na słowo on jest - przez dłuższą chwilę milczała szukając słowa, którym mogłaby określić Thomasa, jednak żadne chyba nie było wystarczające według Vivienne - Może Cię naprawdę skrzywdzić - wątpiła by jej uwierzył na same słowa, dlatego zagryzła wargi i uniosła swoją koszulę ukazując ni mniej ni więcej ciało pokryte bliznami. Różnorakimi. Straciła już rachubę, które były po której "zabawie" - wszystko Ci wyjaśnię, ale proszę idź stąd, możesz iść do mojego mieszkania, tylko nie do tego, gdzie wcześniej chciałam się z Tobą spotkać - nigdy chyba wcześniej Vivienne nie brzmiała ani tak rozpaczliwie, ani tak prawdziwie i szczerze. Naprawdę nie chciała by coś mu się stało zdając sobie sprawę z tego jakie konsekwencje może Remus ponieść a chciała by uniknął tego...

Thomas nienawidził, gdy ktoś atakował go z zaskoczenia. A tym bardziej, jeżeli był to taki niedoświadczony, nic nie znaczący czarodziej jak Lupin. Zapewne, gdyby chłopak znał wcześniej konsekwencje, tego nieprzemyślanego czynu - przez chwile by się zawahał, a potem? Potem zapewne nie bacząc na nic rzucił by to głupie zaklęcie. I to własnie jest błąd. Ale przecież nie można winić za to tych głupiutkich młodych czarodziei - to wina szkolnictwa. Hogwart spadł na psy, ale to już inna bajka.
Zaklęcie Remusa powaliło Thomasa na ziemie, ale to zapewne dlatego, że już dawno nie pojedynkował się z nikim. Bo niby z kim? I dlaczego?Siedziba zakonu była niezwykle bezpiecznym miejscem, choć kręciło się tu dużo Śmierciożerców, ukrywających to, że tak naprawdę popierają Czarnego Pana. Jednak przez pięć lat, które tu spędził - może jedynie parę razy doszło do poważniejszych spięć. Tomas natomiast nie kłócił się tu z nikim. Zwykle unikał ludzi, a jeżeli już, rozmawiał jedynie o tym co dzieje się na świecie. Wiele razy też dopytywał się o pewną dziewczynę... Vivienne podobno radziła sobie znakomicie w życiu. Niestety nikt mu jeszcze nie powiedział, że dziewczyna jest z osobą odpowiedzialną za jego "śmierć"...
wszystko Ci wyjaśnię, ale proszę idź stąd, możesz iść do mojego mieszkania, tylko nie do tego, gdzie wcześniej chciałam się z Tobą spotkać
Thomas na początku nie poznał głosu, osoby wypowiadającej te słowa. Świadomość wróciła mu dość szybko, jednak na początku był trochę otępiały. Otworzył oczy i powoli podniósł się z podłogi, czują na sobie wzrok Vivienne i Remusa.
- To nie było mądre posunięcie chłopcze - odparł dość szorstkim głosem - Chyba nie chcesz narobić sobie problemów? - Thomas wyciągnął różdżkę i skierował ją w stronę Lupina. Nie chciał go atakować, nie dziś, nie teraz, nie przy Vivienne. Jednak gwałtownie poruszył nadgarstkiem i wypowiedział - Expelliarmus! - patrząc uważnie na chłopaka.

The member 'Thomas Cross' has done the following action : Dices roll

'zaklęcia podstawowe' :

Po dzisiejszej nocy Remus obiecał sobie, że już nigdy więcej nie będzie narzekał na dom, w którym teraz mieszka. Żyli tam jeszcze jego rodzice i dostał go w spadku, ale jedyne prace, jakie mógł zdobyć wilkołak to różnego rodzaju kelnerowanie czy sprzedawanie. Nic, za co mógłby utrzymać siebie i piętrowy dom, zwłaszcza że Lupin regularnie słyszał 'zwalniam cię!'. Od jakiegoś czasu toczył wojnę z tym domem, który stał w mugolskiej dzielnicy. Nie miał z czego płacić rachunków, więc toczył małą wojnę z urzędnikami i na chwilę obecną nie miał ani prądu, ani wody. nie był to dla niego wielki problem, w końcu miał różdżkę. Jednak nie potrafił sobie poradzić z nieszczelnymi oknami, które żyły własnym życiem i często lubiły uprzykrzać to lupinowe - otwierając się tylko wtedy, gdy akurat pada deszcz czy wieje spory wiatr. Przyzwyczaił się już do tego, że zazwyczaj budzi go zimno, a potem leży i próbuje zasnąć z powrotem, przy okazji nie zamarzając. Jednak tej nocy, gdy siedział na murku, ukryty pod peleryną niewidką i gapiąc się na dom, który - być może - pełnił rolę siedziby Śmierciożerców, klął w duchu i obiecywał sobie, że już słowa nie piśnie na temat tego, jak źle mieszka mu się u siebie.
Wartę objął inny czarodziej, więc Lupin teleportował się do kwatery Zakonu. Nie był specjalnie zmęczony, szkoła przyzwyczaiła go do tego, że albo włóczy się całą noc po zamku, albo uczy się, a rano idzie prosto na śniadanie i na zajęcia. Był jedynie przemarznięty, całą noc padało. Postanowił więc, nim zabierze się za pisanie raportu ze swojego ostatniego pobytu wśród wilkołaków, zrobić sobie herbatę.

Cóż różni ludzie mają różne problemy. Esme też należała do tych osób. Jej życia ostatnio przypominało jeden wielki bałagan. Wszystko działo się szybko i zupełnie nie tak jak Esme by tego sobie życzyła. Owszem z początku szukała winy w innych ludziach. Zwalała na nich winę, ale potem dopiero do niej doszło, że to niczyja wina. Po prostu ona jako cyganka ma pecha. U niej o pracę też ciężko było. W końcu wiele osób uważa cyganów za motłoch i po prostu chamów którym nie należy się normalne życie. Cóż całkiem brutalne ale prawdziwe. Najprawdopodobniej gdyby nie kobieta którą się nią opiekowała nie umiała by nawet czytać i pisać. Dzięki niej nie różniła się za mocno niczym od innych. No może tym, że była łajzą. Kochała spacery, zdarzało się jej, że znikała na kilka dni czasami nawet tygodni, a pewnego dnia wyrastała gdzieś spod ziemi. Teraz jednak nie mogła żyć aż tak beztrosko. W końcu nie była już sama, ale nie można powiedzieć, że straciła cechy cyganki. Nadal ją ciągnęło do otwartej przestrzeni. Nadal miała charakterek, ale przez tą ciąże musiała odstawiać na bok wszystko to co lubi i na czym jej zależało. Tak więc nic dziwnego, że postanowiła odpocząć trochę w kwaterze. Zapamiętajcie to bo każdy wie, że Esme w tym miejscu raczej się nie spotka. Tak więc wparowała do środka. Miała na sobie piękną zwiewną białą sukienkę. Z przodu krótsza tak, że odsłaniała jej zgrabne nogi a z tyłu dłuższa. Od razu wparowała do kuchni. Miała nadzieję, że posiedzi tam sama, ale jednak tak nie było. 
- Cześć Remus - Powiedziała i uśmiechnęła się delikatnie przechylając głowę w bok.

No właśnie, Remus nie spodziewał się tego, że spotka Esme w kwaterze. Spodziewał się tu raczej Syriusza, w końcu jego przyjaciel tu mieszkał i... Cóż, wszystko wskazuje na to, że Lupin już niedługo do niego dołączy. Dom po rodzicach, z jego winy, zwyczajnie nie nadawał się już do zamieszkania, ale wiązało się z nim za dużo wspomnień, by tak po prostu spakować kilka albumów ze zdjęciami i wyprowadzić się z nadzieją, że ktoś kupi dom. Zdążył pogodzić się z tym, że został sam i spokojnie egzystował w miejscu, które nawet pachniało rodzicami. Nie posprzątał w ich pokojach, nie wyrzucił książek o majsterkowaniu i nie zrobił niczego innego.
Esmeralda chyba nie wie, że nieco znerwicowanego wilkołaka nie należy zaskakiwać w miejscu, w którym - jak sądził - był sam. Lunatyk prawie podskoczył, rozsypując przy tym torebki z herbatą i odwrócił się do dziewczyny. Nieco nerwowo przełknął ślinę, już nie dlatego, że został zaskoczony, a dlatego, że... Cóż, Cyganka nieco go krępowała. Zgoda, jego w ogóle krępowali ludzie, no ale Esme w szczególności. Uśmiechnął się blado.
- Cześć. - mimowolnie spojrzał na jej brzuch - Jak się czujesz? - zainteresował się, wrzucając torebki herbaty do puszki, a ostatnia wylądowała w jego kubku - Masz ochotę na herbatę?

- A wiesz co. Chętnie się napiję - Powiedziała i usiadła sobie spokojnie przy stole. Postawiła na ziemi całkiem sporą torbę która ewidentnie była przeznaczona do podróży. 
- Jakoś. Wiesz ciężko jest, z moim pochodzeniem pracę ciężko jest dostać. Przez to nie mam jak zapłacić za czynsz, no i jeszcze dziecko - Mruknęła cicho i wbiła wzrok w chłopaka. Cóż zawsze była z nim szczera. Z resztą jak z wszystkimi. Nie uważała, że to jaki kolwiek powód do wstydu. Problemy to nieodłączny fragment ludzkiego życia. 
- A u ciebie jak tam ? - Zapytała się zaciekawiona i położyła sobie jedną rękę na swoim brzuszku. Cóż trochę głupio z tym się czuła. Zawsze jak ktoś się jej pytał kto jest ojcem ona odpowiadała, że nie wie. Czuła się wtedy nie lepiej niż jakaś uliczna dziwka. Ale cóż widocznie tak miało się stać. Esme kochała to dziecko, ale wiadomo, że milej by było gdyby ona miała dziecko z mężczyzną który ją kocha. Dziewczyna bała się tego co będzie jak dziecko się zapyta kto jest jego ojcem. Przecież nie powie, że ojciec to zapuszczony żul mugol i na dodatek pojawiła bądź pojawił się na świecie przez przypadek.

Spojrzał na torbę, którą dopiero teraz dostrzegł. W sumie trochę się zirytował z powodu swojego refleksu szachisty, bo nie zauważył wcześniej, a Esme jest teraz w ciąży i nawet Remus wie, że nie powinna teraz dźwigać. Swoją drogą, Lupin zadziwiająco często ma teraz kontakt z ciężarnymi. Jak nie Lily, to Esme, szaleństwo. Szkoda tylko, że nie miał pojęcia o małych dzieciach.
Zmarszczył czoło - I co z pracą? Bo przecież teraz nie możesz tańczyć na ulicy... - dość wymownie spojrzał na wypukły brzuszek. Machnięciem różdżki zagotował wodę i zalał dwie herbaty - Cukier, mleko? - zaproponował i zawahał się, nim zadał następne pytanie. Czuł się nieco dziwnie, wypytując Esmeraldę o wszystko, ale skoro sama zaczęła opowiadać mu o swoich problemach, chyba jest usprawiedliwiony - Wiesz, co do czynszu... Zaproponowałbym ci, żebyś zamieszkała u mnie, ale chyba nie mam odpowiednich warunków - spojrzał na nią przepraszająco. To Lupin, oczywiście, że chciał jej pomóc.
- U mnie? W porządku - nieznacznie wzruszył ramionami, stawiając przed nią herbatę. Nie wyglądał jak ktoś, u kogo jest w porządku, podbite oko (choć wyglądało na takie, co już się prawie zagoiło, dzięki zaklęciom maskującym, bo pobito go zaledwie kilka dni temu) i rozcięta warga mówiły same za siebie. Jednak nie lubił się zwierzać. Usiadł przy stole i wbił wzrok w swój kubek.

- Nie mam pojęcia. Teraz tańczyć na pewno nie mogę bo w końcu w tańcach cygańskich jest sporo podskoków a tego mi nie wolno teraz robić. Więc trochę się martwię. Nie o to jak przejdę przez ciążę, ale o to jak wychowam dziecko. Nie chciała bym aby wstydziło się swojej matki cyganki która nie ma jak utrzymać swojego dziecko - No tak to była myśl która ją prześladowała cały czas. Chyba nikt nie chciał usłyszeć od swojego dziecka, że ten wstydzi się swoich rodziców. To było by okropne. 
- Dzięki, ale i tak bym nie skorzystała. Jak na razie pomieszkam troszkę tutaj. Przynajmniej do momentu kiedy nie urodzę. A potem się zobaczy jak to pójdzie - Mruknęła i chwyciła w dłonie kubek czując przyjemne ciepełko. Dopiero kiedy ten się zbliżył ona zobaczyła jego zranioną wargę i jego lekko podbite oko. 
- Jednak coś nie chce mi się wierzyć, że u ciebie wszystko dobrze. - Powiedziała i wskazała na jego oko.

Powoli pokiwał głową, kiedy wyjaśniała mu, że w tańcu sporo podskakuje. Niewiele było spraw, o których Lupin nie miał pojęcia, jednak w sprawie takich mniejszości jak Cyganie był strasznym ignorantem. Nigdy się tym nie interesował i tyle, także dlatego, że nigdy nie dzielił ludzi na grupy. Jednak gdy bardzo bezpośrednio oświadczyła, czego się boi, zmarszczył czoło lekko zdekoncentrowany. Westchnął.
- Esme... Będziesz świetną matką i będziesz je... Znasz już płeć?... Bardzo kochała. A to wystarczy, nigdy nie usłyszysz czegoś takiego - zapewnił i zastanowił się chwilę - Skoro będziesz teraz mieszkała w siedzibie Zakonu... Tutaj zawsze ktoś jest i, w razie czego, zajmie się twoim dzieckiem. Więc może rozejrzyj się za jakąś pracą czy stażem w Ministerstwie Magii? - zaproponował. Łatwo było mu udzielać rad, w końcu wilkołak ma o wiele większe problemy ze znalezieniem pracy niż Cyganka.
Usiadł, a kiedy Esmeralda zwróciła uwagę na jego wygląd, uśmiechnął się blado. Nie miał pojęcia ile wie o jego małym, futerkowym problemie, ale przecież nie będzie opowiadał co się u niego dzieje.
- Przecież wiesz, że zawsze byłem nieco... Ciamajdą - bezradnie wzruszył ramionami. Nie był mistrzem potykania się o własne nogi, ale taka opinia krążyła w szkole. Bo jak inaczej wyjaśnić te comiesięczne blizny?

Esme uśmiechnęła się delikatnie. 
- Nie wiem. W końcu w szkole nie miałam zbyt wielkiej okazji aby ciebie poznać. Znałam ciebie z widzenia i z imienia i nazwiska i to wszystko. Ale spoko każdemu się zdarza. - Powiedziała z delikatnym uśmiechem. Chociaż nie do końca kupowała tej opowieści. Ona sama nie raz kiedy wpadła w jakieś problemy też zwalała wszystko na to, że jest fajtułapą, co oczywiście było kłamstwem, a z czasem i tak wszystko wyszło na jaw i tak. Więc czy jest sens aby kłamać.
- Wiesz chętnie pójdę do pracy tylko w moim wypadku to nie jest wcale takie proste. A wszystko przez moje korzenie. Widzisz pomimo tego, że żyjemy niby w cywilizowanym kraju to cyganie nadal są...- Zastanowiła się przez chwilę. Nie wiedziała jak by to miała powiedzieć. 
- Może to zabrzmieć to trochę drastycznie, ale są nadal prześladowani. Nie wiele osób ich lubi. Nadal są traktowani jako kłamcy i złodzieje. Plus w świecie czarodziejów istnieje przekonanie, że cyganie a w szczególności cyganki zajmują się czarną magią. - Mruknęła i wzięła łyka ciepłej herbaty. Od razu poczuła jak przyjemne ciepełko wlewa się do jej środka.

Nie znała go w szkole... Uśmiechnął się ciepło do Esme.
- No tak, ale byliśmy na jednym roku i jednak często cię widywałem - zauważył łagodnie, choć miał wrażenie, że wkraczają na grząski grunt. Remus z lat szkolnych to sympatyczny, cichy i niepozorny chłopak, który często wyjeżdża do domu, bo jakieś dziesięć osób z jego rodziny jest na łożu śmierci, co więcej - on także chyba cierpiał na jakąś dziwną przypadłość. Owszem, Remus także nie był zwolennikiem kłamania, ale... Hipokryzja zawsze w modzie. Inna sprawa to ukrywanie przygody, za którą można dostać szlaban, a inna - przyznać się do swojej genetyki.
Gapił się na Esme, słuchając jej opowieści o prześladowaniu. Powoli odstawił kubek z herbatą i zawahał się.
- Ty... Mówisz poważnie? Przecież... Wy nie macie trzeciego ucha ani nic z tych rzeczy, jesteście tylko... Grupą etniczną, tak? - upewnił się - Nie ma wielkiej różnicy między tobą, a innymi pracownikami Ministerstwa - zauważył - Więc... Spróbował zawsze warto, Esme - wzruszył ramionami - Jeśli będziesz miała odpowiednie kwalifikacje, twoje pochodzenie nie powinno się liczyć - zawsze mogło być gorzej, zawsze mogłaś być wilkołakiem, dodał w myślach.

-Ja ciebie rzadko widywałam. Chociaż nic dziwnego. W szkole byłam raczej typem indywidualistki. W pokoju wspólnym nie przebywałam, a jak wychodziłam z zamku to zawsze zaszywałam się gdzieś, gdzie jest cicho i spokojnie. No i plus nocne spacerki po błoniach i zamku - Urwała na chwilkę i wyszeptała tak aby on usłyszał. 
- Chociaż nie mogę powiedzieć, że te moje spacerki nie wyszły mi na dobre. Dzięki temu wiedziałam o wypadach James, Syriusza i Peter'a. Kiedyś widziałam w nocy jak wychodzili, ale ja poszłam w swoją stronę bo mało mnie to obchodziło. - Powiedziała z delikatnym uśmiechem.
- Właśnie jesteśmy tylko grupą etniczną. Tą grupą która jest pozbawiona wszelkich praw. Widzisz nawet to, że ja siedzę w tej chwili tutaj z tobą jest nielegalne. Nie mam prawa pobytu tutaj. Z resztą tak samo jak we Francji. Owszem urodziłam się tam, ale z kolei rodzice moich rodziców urodzili się w Hiszpanii a rodzice, rodziców moich rodziców urodzili się gdzieś w Rosji. I tak w kółko. A żeby było zabawniej nikt nie mieszkał w kraju w którym się urodził. Stąd też na dobrą sprawę nie mamy prawa pobytu gdzie kolwiek. Gdyby ktoś z władz się dowiedział, że nie mogą tutaj być najpewniej została bym odesłana tylko podstawowe pytanie gdzie. - Powiedziała i wzięła głęboki wdech i ciągnęła dalej. 
- Po za tym żyjesz chyba lekko w bajce. W dzisiejszych czasach pochodzenie ma znaczenie i to wielkie. Oczywiście nie dla wszystkich, ale wiele osób po prostu kiedy pracuję patrzy mi na ręce i pilnuje aby niczego nie ukradła. Co jest z lekka krępujące. - Mruknęła i wbiła wzrok w drewniany stół.

- Z Syriuszem - wypalił, słysząc o indywidualnych spacerkach dziewczyny. By ukryć lekkie zakłopotanie, napił się herbaty. Nie był zazdrosny ani o powodzenie przyjaciela, ani o Esmeraldę. Po prostu czasem czuł dziwne ukłucie w klatce piersiowej, widząc, że tylko jemu tak wiele trudności sprawia obcowanie z ludźmi w ogóle, a zwłaszcza z tym dziwnym, niezrozumiałym gatunkiem o nazwie dziewczyny.
Uważnie się jej przyglądał, kiedy wspomniała o nocnych spacerach. Przeszył go krótki dreszcz niepokoju, bo spodziewał się niewygodnej rozmowy o wyprawie do Wierzby Bijącej, ale szybko mu przeszło. Tylko spokojnie. James stale mu powtarza, że od razu można po nim wyczuć, że coś jest nie tak, więc zmusił się do nonszalanckiego wzruszenia ramionami.
- Nie jestem z tego dumny, ale... Wiecznie włóczyliśmy się po nocach - uśmiechnął się - Swego czasu byłem nawet nazywany Lunatykiem. - krótko i zwięźle.
- Nie masz żadnego obywatelstwa? - upewnił się - Przecież... Mieszkasz tu. Niedługo urodzisz angielskie dziecko. Powinnaś zacząć się starać o obywatelstwo - zasugerował.
Remus nie żył w bajce. Odkąd skończył naukę, aż za dobrze zdał sobie sprawę z tego, że życie bywa zwyczajnie okrutne. On, jako wilkołak, zwyczajnie nie rozumiał, dlaczego pochodzenie Esme jest tak dużym problemem. No błagam...
- Wszystko zależy od tego, jakich ludzi spotkasz - zauważył łagodnie - Więc zawsze możesz spróbować, prawda?

Esme uśmiechnęła się delikatnie. 
- Spokojnie, nie musisz mi nic tłumaczyć. Kto jak kto, ale cyganka najlepiej zrozumie nocne wypady. W końcu sama tak robiłam. Po za tym zawsze byliście wolnymi duchami podobnie jak ja. Dlatego też po prostu udawałam, że nic nie wiem. I nie prawiłam wam kazań - Ponownie wyszeptała spokojnie. Tak coraz częściej jej głos był raczej szeptem, ale takim bardzo kojącym, takim który zapewniał, że wszystko będzie dobrze. 
- Cóż niestety nie mam obywatelstwa. - Powiedziała i wzięła kolejny łyk herbatki.
- Remus gdybym dostała obywatelstwo nie mogła bym już nazywać się cyganką. Dla wielu wędrówki to przyjemność dla cyganów brak miejsca i wieczne spacery to styl życia. Nie są wyjątkowi stąd też właśnie to jest ta rzecz która ich wyróżnia i nadaje sens ich życiu. Z jednej strony dobrze nie mieć swojej ojczyzny, bo nic ciebie nie trzyma w jednym miejscu. Możesz odejść bez żadnych wyrzutów sumienia, ale z drugiej strony czegoś ci brakuje - Zakończyła i nachyliła się trochę nad stołem. Przełożyła sobie spokojnie włosy przez ramię i delikatnie odsłoniła swoje śnieżnobiałe ząbki.

Delikatnie wzruszył ramionami - Wszyscy byliśmy młodzi i naiwni, Esmeralda. Nie widzę żadnego powodu, który dawałby ci prawo prawić nam kazania, nawet gdybyś chciała to robić - powiedział spokojnie. Dziewczyna na pewno pamiętała jak Rogacz i Łapa zachowywali się w Hogwarcie. Żadne zwracanie im uwagi nie wchodziło w grę, a fakt, że Remus pełnił funkcję prefekta, traktował w kategoriach świetnego żartu.
Zastanowił się chwilę - Więc... Chyba nie rozumiem. Chcesz być cyganką, która nie ma obywatelstwa i pracy czy chcesz wychować swoje dziecko w normalnych warunkach? Bo przecież z takim maluchem nie da się non stop przeprowadzać, ono potrzebuje miejsca, które niezależnie od wszystkiego będzie mu się kojarzyło z... Domem - bezradnie wzruszył ramionami - Poza tym, teraz masz już coś, co trzyma cię w Londynie - spojrzał na brzuch Esme.

- Widzisz Remus i tutaj jest pies pogrzebany. Ciężko jest wybierać pomiędzy tak na dobrą sprawą sposobem życia które już na zawsze wpisało się w ciebie. A tym co trzeba zrobić. Ciężko jest w takich sytuacjach wybrać - Powiedziała i uśmiechnęła się delikatnie. 
- A po za tym bądźmy szczerzy. Praca w zamknięciu to nie dla mnie. Źle się wtedy czuje. Jak jakieś zwierze w klatce. Dlatego tak kocham taniec. Jestem na powietrzu, jestem wolna i wtedy jestem na swoim miejscu - Cóż taka była prawda. Nie wiele osób to rozumiało, ale niestety tak było. I raczej żadne kazania tego nie zmienią.