Polana

Mira krążyła tak po okolicy i postanowiła wejść na polanę te miejsce przywołało jej wspomnienia i te złe i te dobre z jej życia
.Bardzo dużo rozmyślała przez ostatni czas, nie wiedziała jak dalej potoczą się jej losy.
Niby zwykła polana, niby trochę trawy, drzew i nic więcej a jednak u Miry to miejsce wywołało niezwykły stan umysłu
Szła bardzo powolnym krokiem, ręce miała w kieszeni a wzrok wpatrzony w ziemię.
Przypomnieli jej się rodzice, dawne lata w rodzinnym domu ale to były złe wspomnienia ponieważ nigdy nie miała dobrych kontaktów z rodziną
Kiedy tak rozmyślała udało się zobaczyć w jej oczach smutek i to wielki smutek
Zatrzymała się mniej więcej na środku polany
Spojrzała w niebo
Rozmyślała.

/sory za tak krótkiego posta ale coś weny nie mam

Charlie Jensen był młodym i przystojnym czarodziejem. Może nie warto się rozwodzić nad kwestią jego wspaniałości, bo miał jedną, podstawową wadę... Za szybko się ekscytował. Co z tego, że był wierny i miły, skoro wręcz fanatycznie pragnął udowadniać swoją dobroć? Ostatnio nawet wstąpił do Zakonu Feniksa. Był z siebe dumny jak nigdy, gotów zwalczać każdego Śmierciożercę. A był taki młody!...

Ten irytujący osobnik wydawał się szukać tylko guza. Że też musiał znaleźć się na polanie właśnie teraz! Spojrzał na kobietę i z właściwą sobie zapalczywością, uśmiechnął się pod nosem. Już wyrywał się, żeby zapytać ją o poglądy! Już chciał walczyć z nią, gdyby okazała się zła! Już, już wyrywał się by udowodnić wszystkim, że każdy człowiek jest sobie równy – nieważne, czy ma moc czy nie! Zatrzymała go jedynie myśl, że przecież on jest już dorosły. Jak każdy pewnie zauważył, swoją dojrzałością psychiczną mógł zrozumieć może sześciolatka, który teraz próbuje zaimponować dorosłym.

Niemal skradał się do kobiety, stawiając małe kroczki. Nic dziwnego, był niski i miał krótkie nóżki, którymi teraz przebierał w kierunku Miry. Był taki młody!... Jego ruda czuprynka (niemal jak u Weasley’ów) falowała na wietrze.

– Prze... Prze... Przepraszam, że przeszkadzam pani... – powiedział, stając nieopodal niej. Poczuł, jak opuszcza go stara śmiałość i zaczął kręcić kawałkiem koszulki. – Ja... Ja chciałem zapytać, co pani sądzi o... O... Albusie Dum... Dum... Dumbledorze? – zapytał, jąkając się nieco. Jego oczy iskrzyły się wesoło. Och, co za irytujący człowiek.

Mira wyprostowała się , obejrzała się za siebie zobaczyła młodego rudego chłopca strasznie dziwnie się zachowywał i zaskoczyło ją te nagłe pytanie prosto z mostu, tak więc i ona odpowiedziała krótko i zwięźle.
-Cześć....Nic do niego nie mam chłopcze a czemu pytasz?
Jej wzrok stał się "zły" jej czarne oczy stały się jeszcze bardziej czarne
Było widać że Mira nie ma ochoty z nim rozmawiać na te tematy
Jednakże była w takim stanie umysłu że "pozwoliła" mu jeszcze zostać i kontynuować jej zdaniem bezsensowną rozmowę

Słysząc jej odpowiedź, nasz młody Charlie Jensen uśmiechnął się szeroko. Pewnie wyglądał, jakby kamień spadł mu z serca, choć jednocześnie poczuł rozczarowanie... Tak chciał się zasłużyć! Gdyby mógł jakoś zawalczyć o honor Albusa! O jego sławę i prawość! W tym momencie wiele osób może sobie zadawać pytanie, czy on na pewno jest z tej epoki. A może to jakiś zapalony rycerzyk po reinkarnacji? Tylko brakowało mu zbroi i tabliczki „Jeśli ktoś śmie twierdzić, że Albus Dumbledore nie jest najzacniejszym człowiekiem na świecie, tego pozywam na pojedynek!”.

Tak naprawdę w tym momencie nawet jej wzrok mu nie przeszkadzał. Przeciwnie, ogarnięty dziwną euforią zdawał się uśmiechać do niej bardzo przyjaźnie, jakby nie zauważył całej jej wrogości. Och, Charlie! Rudzielcu! Wiej!, powinien krzyczeć jego umysł, jednak przyćmiony niemal chorym optymizmem, milczał.

– Uważam, że ten człowiek jest wspaniały! – wyznał takim tonem, jakby właśnie zwierzał jej się z największego sekretu. Na pierwszy rzut oka widać było, że w walce nie dałby jej rady. On? Ten nieco pulchny, niski rudzielec z wiecznym uśmiechem i wypadającą z dłoni różdżką? Pozwolił sobie nawet podejść do niej bliżej. Patrzył na nią wyczekująco, jakby pragnął żeby wyraziła swoje zdanie. Najlepiej gdyby potwierdzila jego zdanie... Chralie Jensen bowiem bywał bardzo zadziorny.

-Ta....to jest twoje zdanie....
Mira całkiem była obojętna na to co wypowiada ten "szaleniec"?
Widać było że nie doświadczony jest jeszcze.
Zapewne pokonała by go jednym zaklęciem, jednym machnięciem różdżki.
Ale czasem pierwsze wrażenie może bardzo mylić.
Niby z pozoru nie zdarny i nie doświadczony a co do czego to on może być górą.
Jednak kobieta stała się jeszcze bardziej wroga ponieważ wkurzali ją nie raz tacy ludzie
-Przyszedłeś po coś konkretnego czy tylko zawracać mi głowę swoimi stwierdzeniami na temat tego gościa?
Kobieta zapytała i odsunęła się jak by chciała powiedzieć " jeszcze raz się zbliż a pożałujesz"

Tutaj nasz młody Jensen zmarszczył brwi. Jak to „twoje zdanie”? Czyżby się z tym nie zgadzała?! W jego oczach zaczęły palić się wesołe ogniki, kiedy myślał że tak, to jest ten dzień! Tego właśnie dnia pokaże na co go stać! Patrzył teraz na kobietę z pewnym wyzwaniem. A może ona chce walczyć? Pytanie... Czy można? Tutaj nasz młody Charlie mógłby przystanąć, zastanowić się... Och, po co tracić na to czas! Robiłby to dla Albusa! W takiej sytuacji wiadome jest, że wystąpiłby w słusznej sprawie! I nie interesowało go, że dla każdego słuszne jest co innego!

– A pani nie? – zapytał, mrużąc groźnie oczy. Proszę mi wybaczyć to aż nazbyt zabawne porównanie w takiej sytuacji, ale swoją twarzą w tym momencie mógł przypominać chomika pragnącego pokazać, że nie jest gryzoniem, a drapieżnikiem choćby swoim wzrokiem. Swoje ręce automatycznie podparł pod boki i spojrzał na nią z dołu. Natomiast kolejne jej słowa... O nie, nie mógł tego tak popuścić! On jest z domu Jensenów, a domu Jensenów się nie obraża! Natomiast on... Cóż, czuł się w tym momencie urażony.

– Zawracać mi głowę? – powtórzył, niemal sycząc z jadem w głosie. – Zawracać mi głowę? Dyskusje o tym człowieku nigdy nie są nudne, bo to pan ALBUS DUMBLEDORE! – nazwisko czarodzieja niemal wykrzyczał, podchodząc do niej bliżej w tej wściekłości. I nieważne, że się odsunęła. Nieważne, że nagle zaczął zastanawiać się, czy jej wzrok nie mówi mu, że powinien dać sobie spokój... On nie da spokoju... Nie, nie boi się tej okropnej kobiety!

Albus, Albus...czyżby ten młody miał jakiegoś świra na punkcie tego czarodzieja?Może jest z zakonu i próbuje mnie wybadać.... Myślała Mira
Zmierzyła go wzrokiem z góry na dół
-Nie mam ochoty tracić czasu na takich jak ty.Skoro tak wielbisz tego Albusa to idź i go przytul.... .
Sarkazm...drwina?
No i zepsuł się kobiecie humor
A było tak dobrze, stała i rozmyślała a tu przyszedł taki ktoś i najwyraźniej szuka zaczepki.
-Możesz przestać już nie rozmawiać o tym czarowniku?
Mira tym razem jeszcze grzecznie poprosiła ponieważ nie chciało jej się walczyć z kimś takim.
-Idź sobie....puki mam jeszcze dobry humor, ciesz się że jeszcze w ogóle tu stoisz...
Zagroziła Mira, ale tym razem nie odsuwała się, została w tym samym miejscu patrząc swymi czarnymi ślepiami w oczy tego chłopaka.

Pewnie młodzieniec by coś na to odpowiedział, gdyby nie fakt, że w jednej chwili zdążył się zapowietrzyć. O tak, na pewno by odpowiedział! Jednak nie mógł, nie mógł znaleźć słów dla swojego oburzenia! Ta niewiasta właśnie drwiła z jego oddania najwyższemu czarownikowi! Na jego twarz nagle wylała się purpura.

– Jak pani śmie?! – wybuchnął. – Jak śmie?! – powtórzył, a jego ręce złożyły się w piąstki. Och tak, ona też zepsuła mu humor. W jednej chwili! A już ją lubił! Już sądził, że ma w niej sojuszniczkę! Gdyby miał te sześć lat, może by się rozpłakał... Jednak w tej sytuacji pozostało mu co innego. Miał ochotę sięgnąć do różdżki i walczyć z nią. Tak, właśnie!

– Nie mogę! – wykrzyknął swoim nieco piskliwym głosikiem. Zignorował kompletnie jej kolejne słowa. On już ją przejrzał! On widział, kim ona jest! Wiedział! Gdyby nie wrodzony talent do przesady i wyolbrzymiania wszystkiego, zapewne nie doszedłby wcale do takich wniosków. A tak?... – PANI JEST ŚMIERCIOŻERCĄ! – wykrzyknął na jednym oddechu i zakrył swoje usta dłonią. Nie mógł się mylić... Irlandczyk (bo też z Irlandii się nasz Jensen wywodził) ponownie zmrużył oczy i syknął jadowicie. – Przejrzałem cię!

Kiedy on odkrył kim ona jest jej nerwy były już bliskie wybuchnięcia...oj a wtedy może się naprawdę niebezpiecznie zrobić.
-Posłuchaj smarkaczu,nic do Ciebie nie mam i nie szukam dziś zaczepki, nie chcę mi się z tobą pojedynkować. Więc lepiej odpuść sobie zanim będzie za późno !
Wykrzyknęła zdenerwowana Mira
Po czym jej wzrok trochę się uspokoił i już nie patrzała tak wściekle na niego.
Nie chciała już pierwszego dnia "wolności" zabijać.
Lecz była w każdej chwili gotowa wyciągną różdżkę ponieważ spodziewała się że on może zaatakować.

Oczywiście Jensen nie zdawał sobie sprawy, że miał rację. Oczywiście miał podejrzenia i podejrzeń tych nie omieszkał wypowiedzieć, czy właściwie wykrzyczeć. Jak on nienawidził tych... Śmierciożerców! Tego... „Czarnego Pana”! TYLKO ALBUS BYŁ SŁUSZNY! Wydawało się, że za chwilę pęknie któraś z jego żyłek. Czy ona właśnie nazwała go smarkaczem? Jego? Charlesa Antony’ego Philipa Marka Jensena?!

– SMARKACZU?! – powtórzył po raz kolejny. Jak widać bardzo mu się spodobała zabawa w echo, ale tak robią w tych książkach dla dorosłych więc czemu nie miałby tak zrobić i on... Zmierzył ją rozwścieczonym wzrokiem i sięgnął po swoją różdżkę. – NIE OBCHODZI MNIE CO SIĘ PANI CHCE, CO NIE! – I w tym momencie młody Jensen nagle wydawał się starszy, w mimice i postawie, kiedy ruda czupryna wciąż falowała na wietrze, targana przez wiatr. Nie sądził, że zginie... Nie pozwoli się zabić, to wiedział na pewno. Inna sprawa, że sam nie potrafił zabijać...

-ha ha ha !
Mira wyśmiała się młodemu w twarz, jak by z niego drwiła była pewna że on blefuje i nie zaatakuje jej.
Jednak kiedy on wyciągnął swoją różdżkę, ona podeszła na przeciwko była centymetr od jego "broni"
-Ty żartujesz prawda? ha ha ! nie no powaga! Ty chcesz zabić.
Nagle gwałtownie Kobieta odwracając jego uwagę zagadując go złapała za jego rękę i ścisnęła tak mocno żeby ten poczuł ból i wypuścił różdżkę z dłoni.
Po czym odsunęła się na krok i ona wyciągnęła swoją różdżkę, namierzyła chłopca i powiedziała
-Teraz pożałujesz że tu przyszyłeś, masz jeszcze czas, daję Ci szanse, wycofaj się i odejdź.

Z pewnością nie powinna była go wyśmiewać... Ta pełna adrenaliny krew Irlandczyka, jego temperament i chęć okazania swojej „potęgi” były nieposkromione. W tym momencie w sumie Mira wydaje się w jakimś sensie biedna. Przecież to nie jej wina, że nasz młody Jensen podszedł do niej i zaczął ją zaczepiać... Taka była już jego natura, tak naprawdę natura niezwykle irytująca.

– Nie żartuję! – powiedział z pewnością siebie w głosie i jedynie bardziej uniósł dłoń i głowę. Chciał zawalczyć! Chciał pokazać, na co go stać! Co z tego, że pewnie stać na niewiele... To jest magia! A czy w magii nie wszystko jest możliwe? Może to był właśnie ten dzień, kiedy jego... Miłość wręcz miała znaleźć swoje ujście? Wątpliwe. Ale i tak chciał zawalczyć! Ewentualnie zginąć, ale zginąć w chwale!

Kiedy McNeil ścisnęła jego dłoń, jęknął przeciągle i wypuścił różdżkę z ręki. Niemal sapiąc rozpostarł miejsce, w którym złapała i spojrzał na nią spode łba. Był zły i nie da się tego zaprzeczyć. Młody Charlie Jensen z domu Jensenów pochylił się i szybko poderwał swoją różdżkę z ziemi. Cóż... Nie da się ukryć, że sprawiło mu to pewną trudność... Ale kiedy się wyprostował, wszystko wydało się inne.

– Nie boję się Śmierciożerców! – wykrzyknął i wymierzył w nią różdżką.

-Nie boisz się powiadasz?
Mira zapytała ale nie czekała na odpowiedz a tylko pewniej chwyciła swoją różdżkę w dłoni i odparła
-To walcz!
Jej oczy były zimne i pełne zła
Ale nie chciała pierwsza atakować,zaczekała aż młody wykona pierwszy ruch
-nawet nie znam twego imienia mody...
Odparła trzymając w górze rękę cały czas zwierzoną w stronę czarodzieja
Jej serce biło spokojnie i opanowanie
Już nie raz walczyła z takimi jak on
lecz te otoczenie sprawiało że był dziś nie co łagodniejsza niż zwykle

– Nie, nie boję!

Nagle zwątpił... Może powinien? Nigdy z nimi nie walczył... Bogowie, co teraz? Ale nie mógł się wycofać. Zbyt dumny był na to! Przyniósłby tylko hańbę rodzinie, Zakonowi i ALBUSOWI DUMBLEDOROWI. Zacisnął usta i bardziej dłoń na różdżce. Będzie walczył. Choć bał się jej coraz bardziej... Może nie powinien? Nieważne! Już za późno!

Przez chwilę zastanawiał się nad czym ona czeka. Już chciał wykrzyknąć zaklęcie, kiedy padły kolejne słowa z jej ust. Odrzucił z czoła grzywkę szarpnięciem szyi. Skoro chce wiedzieć, to jej powie! Jest z siebie dumny!

– Jestem Charles Anthony Philipe Mark Jensen! – powiedział dumnie i wypiął pierś. Przy czym oczywiście przełknął głośno ślinę, bo ta kobieta zaczęła go przerażać. Ale widział, że czekała na jego ruch... Tak myślał. – I zamierzam... Z... Z... Tob-bą wa-wa-walczyć T-ty Śmierć-ć-ciożercz-cz-czyni! – wykrzyczał.

-Zamierzasz? To czemu nadal tego nie robisz?
Zapytała Mira
-Długo tak będziemy stać i gadać czy w końcu odważysz się na ten czyn ?
Kobieta coraz bardziej podżegała go do ataku
Chciała sprawdzić czy młody jest na tyle silny i odważny aby zaatakować śmierciożerce
Do tej pory tylko gadał o tym a teraz ma prawdziwą okazję się wykazać
Ale widać młody przecenił swoje umiejętności i nie ma zbyt dużo odwagi
Ach Ci czarodzieje....bojaźliwe krasnale - Pomyślała Mira
Tym samym Mira nabrała większej pewności siebie że na pewno pokona Charlesa.
W nim jest tyle strachu że czuć go na kilometr, jego pot.
Mira na chwilę lekko opuściła rękę aby pokazać mu że ma teraz szanse na atak
Była ciekawa jak on się zachowa
W pewnym sensie pomagała mu nabrać większej pewności siebie
-Charles, jak nie ja, to inny śmierciożeca Cię zabije...jesteś bardzo łatwym celem dla nas...
Mira wypowiedziała te słowa ale co chciała nimi osiągnąć? sama nie wie
Może w pewien sposób nauczyć chłopaka jak ma się zachować w obliczu zagrożenia

Charlie jedynie bardziej zacisnął usta, w ten sposób wyrażając swoją złość i zbulwersowanie. Uparcie wierzył, że za chwilę znajdzie w sobie siłę, dzięki której miałby choć spróbować ją pokonać... Albo walczyć, jakoś ją „uszkodzić”... Bogowie, cokolwiek! Już widział dumę w oczach swoich rodziców i uśmiech na twarzy Albusa... Tak, dla niego zrobi wszystko! Zniszczy tę wredną, czarną żmiję, zniszczy tę... Śmierciożerczynię! Purpura znowu wylała się na jego twarzy. Tak, znajdzie w sobie siłę!

Swoją drogą, to kiepski pomysł, żeby teraz puścić naszego młodego Charliego Jensena wolno. Podobnie teraz, jak i tą minutę temu. Pobiegłby do Zakonu i z całą swoją fascynacją w oczach opisał wygląd Miry, powiedziałby, że jest Śmierciożercą... Co stoi mu na przeszkodzie? Niedługo potem portret pamięciowy byłby w Proroku Codziennym, a sama Mira mogłaby trafić do Azkabanu. Czy warto dla takiego małego szczyla?

– Zamknij się, żmijo! – krzyknął, a właściwie zapiszczał ze strachu. Odchrząknął. – Expelliarmus!

The member 'Mistrz Gry' has done the following action : Dices roll

'zaklęcia podstawowe' :

-A jednak....
Mira po trafionym ataku na nią, postanowiła się nie rozdrabniać. Podniosła różdżkę
-Ascendio !
Krzyknęła
W jej głosie dało się usłyszeć wielką wściekłość i pogardę dla młodego
Nie targały nią żadne uczucia...była uschła i zimna jak lód
Chciała po prostu zabić
-No to masz to po co przyszedłeś...
Powiedziała spokojnie i wyprostowała się tak jak by szykowała się na większą i dłuższą walkę

Proszę mi wybaczyć, że tak krótko, ale wena mnie chwilowo opuściła...

Chłopiec uśmiechnął się, widząc, że mu się udało. Właśnie, a jednak. A jednak potrafił pokonać strach! Irlandczyk uśmiechnął się bardziej do siebie niż do niej i z uśmiechem tym patrzył jak kobieta podnosi różdżkę. Swoją wciąż trzymał przed sobą, na ugiętych nogach jakby czekając na jej ruch. Chwilę zastanawiał się czy by nie skorzystać z tej chwili i nie trafić jej jeszcze jednym zaklęciem... Ale to już byłoby jak strzelanie komuś w plecy, to byłaby hańba rodowi Jensenów!... I Albusowi.

Kiedy zaklęcie podziałało, a on silnie musiał trzymać różdżkę by jej się to zagranie nie udało... Cóż, pewnie nieco się przewrócił, a różdżkę puścił. Co za żmija, no naprawdę... A on był taki młody! I taki głupi, to aż się ciśnie na usta. Jej pogarda jedynie go rozzłościła. A jedynie z niewielkim trudem podniósł się (nie bez problemu) i szybko zaczął uciekać... Chciał wołać o pomoc. Szukał wzrokiem swojej różdżki. On nie miał jak walczyć...

-Nadal jesteś pewien , że chcesz ze mną walczyć?
Mira zadała pytanie młodemu
-Widzisz mam teraz czysty strzał....mogę Cię zabić. Ale czy to zrobię?
Kobieta przez parę sekund milczała i opuściła różdżkę
Jednak nie trafo to długo, nagle Mira podniosła rękę i krzyknęła
-Expelliarmus !
Teraz celowała w młodego aby odsunąć go jak najdalej od różdżki
Następnym jej zaplanowanym krokiem było zabicie.

/ nic nie szkodzi, za krótkie posty, ja nie jestem wcale lepsza ;p

The member 'Mira McNeil' has done the following action : Dices roll

'zaklęcia podstawowe' :

– Tak! – krzyknął z całą swoją pewnością. W tym momencie widział siebie jako bohatera. Miał nadzieję, że rodzice będą z niego dumni... I reszta Zakonu Feniksa. Skoro już coś zaczął, to to skończy! Pokona ją, albo ona jego! Będą walczyć, a on się nie da! Odgarnął ręką swoje rude włosy i panicznie szukał wzrokiem swojego ratunku. Musiała gdzieś tu być!

Zauważył ją wśród trawy. Niewielki patyk, dzięki któremu na moment ponownie zabłysnęły mu oczy. Już ruszał w jej kierunku! Już ją miał! Mógł mieć! Była niedaleko jego! Tak blisko! Niemal w zasięgu ręki...! Jednak zaklęcie trafiło i nagle różdżka zniknęła z jego pola widzenia. Gdzie ona jest...? Gdzie ona jest?! Panicznie rozglądał się za swoim patykiem aż ją zauważył. Przebierał nóżkami... Szybko... Szybko...

Rzucił się za trawę, a różdżka niemal sama wpadła mu w ręce. Z tej euforii niemal jej nie utrzymał, ale koniec końców mu się udało i celując w kobietę wykrzyknął zduszone:

– Immobilus!

The member 'Mistrz Gry' has done the following action : Dices roll

'zaklęcia podstawowe' :

Już Mira miała wypowiadać kolejne zaklęcie kiedy młody trafił w nią zaklęciem spowalniającym
Wtedy ona mocno się skupiła i wypowiedziała następne zaklęcie
-Serpensortia!
Mając nadzieję że wąż dokończy dzieła
Bardzo się jej to nie spodobało że młody jest tak dobry w rzucaniu zaklęć
Teraz była już pewna że chce go zabić, ponieważ była zdeterminowana w swoim działaniu
-Poddaj się!
Kobieta próbowała wynegocjować jeszcze aby walka się skończyła remisem.